Energie slurper

Als eerste: jaja ik heb mega lang niet geblogd, en wie weet ga ik het ook wel weer mega lang niet doen. Dit is geen frisse nieuwe start van dagelijks bloggen. Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit dus je weet maar nooit 🙂

Maar vandaag wel een blogje, een blogje omdat ik sinds gisteren mijn gedachten niet meer kan stoppen en ik er zo moe van word. Schrijven helpt. Een prive dagboek is een uitkomst maar bloggen is gewoon veel leuker.

2012 was een jaar van rust en niets doen. In het begin van het jaar had ik geen keus, ik was fysiek gewoon totaal gevlakt en mijn energiepeil zat ergens op -320. Later was het een bewuste keus om de rest van het jaar kalm en zonder soapserieachtige taferelen door te komen. Ik moet zeggen dat is grotendeels gelukt. En ook al was het een heerlijk jaar zonder enorme hoogtes of enorme dalen en ook al was het een jaar waarin ik me gelukkig en tevreden heb gevoeld. Het was ook een vrij saai jaar. Nu vinden veel mensen saai goed, ik bewonder die mensen die hun hele leven kabbelend kunnen doorbrengen om dan tevreden in te slapen. Ik vind saai dus saai en ergens diep van binnen knaagt er dan iets aan me en weet ik dat ik dit niet de rest van mijn leven wil.

2013 is het jaar waarin ik aan mij zelf ga werken. Een jaar waarin mijn verborgen en minder verborgen issues aangepakt gaan worden en ik er hopelijk nog beter uit kom. Een jaar waarin ik de sensatie (nog) niet ga opzoeken maar ook niet meer uit de weg zal gaan. Dit word een jaar van leren, van vallen en opstaan en hopelijk ben ik aan het eind van dit jaar zo ver dat ik de sensatie weer helemaal aan kan maar dan wel als een nieuwe ik waardoor de sensatie niet eindigt met niets of ellende maar gewoon een lekker frisse leuke toevoeging is op de rest van mijn doorgaans saaie leventje.

Gisteren was daar dan het begin. Het begon in een zwaar gesprek waarin me het hemd van het lijf werd gevraagd, waarin alleen ik centraal stond en waarin ik geprikkeld werd om na te denken over mijn eigen ik en mijn acties uit het verleden. Nog vrij neutraal en niets heel specifieks. Maar zoekend naar de punten waar ik dus struikel en waar ik aan wil werken.
Enkele punten zijn voor mij al een tijdje heel duidelijk.
* De oorzaak vinden voor mijn mega gigantische energie gebrek.
* Leren nemen. En dan letterlijk op alle mogelijke gebieden. Ik kan niets aannemen, niets materialistisch (een drankje met stappen vind ik al moeilijk), niets hulpbehoevend in de zin van hulp bij een klusje, oppas voor mijn kids of wat dan ook en wat ik het aller moeilijkste vind is om emotioneel gezien hulp aan te nemen van anderen.
* Te prive voor een openbaar blog
Zo zijn er gisteren nog wel een aantal punten duidelijk geworden maar die hangen weer allemaal samen met bovengenoemde punten.

Sinds dat gesprek kan ik alleen nog maar denken, er kwam zoveel aan bod en toch heb ik nu nog een berg dingen die ik helemaal niet besproken heb, die ik had willen zeggen maar waar ik gewoon niet aan gedacht heb. Maar ja dat is meestal he, na een gesprek weet je opeens precies wat je wil zeggen 🙂 (ik wel in ieder geval haha)

Een van de dingen waar ik veel aan denk is gelukkig zijn. Het afgelopen jaar heb ik me echt tevreden gelukkig gevoeld ondanks mijn fysieke beperkingen. Ik heb weinig tot geen persoonlijk contact gehad met mensen. Ik heb vooral alleen thuis doorgebracht voor de tv, met een boek of met mijn kinderen. En ik heb er van genoten. Ik mocht dit van mezelf zonder mijzelf zielig te voelen omdat het sociaal afwijkend is en anderen dit misschien wel heel sneu en triest voor mij zouden vinden. IK vond het fijn en daarom was het goed.
Door het gesprek werd me duidelijk dat ik gelukkig ben alleen (mijn kids even daar gelaten want daar ben ik dol gelukkig mee) maar gelukkig zonder vrienden en mensen om me heen. Beetje facebooken, wat whatsappen, af en toe op de koffie ok, maar geen intensieve contacten.
Heel af en toe heb ik wel een intensief dagje, of weekje gehad met als gevolg dat ik daarna weer compleet uitgeput was en mijn spaarzaam opgebouwde energiepijl weer ver beneden nul daalde.

Mijn conclusie: ik kan geen energie van mensen krijgen maar alleen maar geven. (weer dat geven en nemen probleempuntje waaraan ik wil werken.)
Mijn kinderen geven me wel energie. Niet altijd, ze zijn soms ook een uitputtingsslag maar over het algemeen geven ze me energie, een goed gevoel, een gevoel van dat ik er weer tegenaan kan. Maar andere mensen om me heen geven me dat niet. Na een gesprek ben ik compleet gevloerd en uitgeput. Nu geef ik met liefde en is het geen klacht maar gewoon iets wat me nu (pas!?) opvalt. Ik moet dus leren ook energie te krijgen, toe te laten is misschien beter gezegd. En hier moet ik dus aan werken. Ik weet dat ik het kan, ik heb dit ‘probleem’ niet altijd gehad. Nu alleen nog even uitvinden hoe ik dat moet gaan doen 🙂

Stap 1 in dit digitale tijdperk: Googlen…
En daar kom ik dit tegen:
De kenmerken van een energievreter:
-Heeft het altijd over zichzelf
-Heeft bijna nooit iets leuks te melden, alleen maar negatieve zaken
-Na een paar uur met zo iemand in één ruimte is de ander zowel lichamelijk als geestelijk bekaf zonder te weten hoe dat nu precies komt
-Heeft soms wel even de neiging om te vragen hoe het met de ander gaat, maar komt dan toch altijd weer bij zichzelf uit
-Roddelt veel
-Heeft vaak ruzie met anderen of verbreekt relaties om de haverklap
-Keurt nieuwe dingen die anderen doen altijd af of heeft altijd een (negatief) oordeel over wat een ander doet
-Denkt dat hij zelf perfect is
-Vindt dat ruzies nooit aan hem liggen
-Is vaak jaloers op mensen die wel succes in werk en relaties hebben
-Heeft geen enkele zelfreflectie
-Kan niet mee veranderen in situaties die dat wel vragen en klaagt dan ook altijd over zaken die anders moeten en vindt dat dit niet mogelijk is
-Heeft het altijd over zijn ziekte en hoe erg het is om daar aan te lijden
-Overdrijft wat hij heeft enorm of verdraait de feiten om de aandacht op zich te vestigen

Hier vind je het hele stuk.

En nu dus in dubio, ik heb wel energievreters in mijn leven. Moet ik die nu maar mijden of er mee kappen!? Zo zit ik dus niet in elkaar en dat vind ik moeilijk. Al vraag ik mijzelf wel al een tijdje af wat die mensen mij geven (zou ik t toelaten) en dan kan ik eigenlijk niets verzinnen….
Als je je nu door mn hele verhaal hebt geworsteld en bent blijven lezen; mijn vraag: wat zou jij doen!?